yine bir fincan çay...

daha çok gençken, yirmi bile olmadığım yaştayken,

çok ağladığım bir gün olmuştu, olur ya , hani bilemediğimiz bir sürü şey vardır o yaşlarda,

anlayamadığımız hisler uçuşur içimizde,

öyle ağlanır,  neden sorusuna ''hiç'' diyerek ağlanır.

işte o gün yanımda, şimdi uzaklarda olan bir arkadaşım vardı.

aniden başlayan hıçkırık nöbetimin karşısın da, şaşkın ama sakince,

bir çay fincanı tutuşturmuştu elime..

''iç , iç iyi gelir'' diyerek, hemen inandım ''iyi geleceğine''

ve içtim.

''iyi geldi''

hiç unutmadım o hissi. nasıl da sıcacık, içime aktı,

çay mıydı? arkadaşımın gözlerindeki şaşkın ama içten yardım etme isteği miydi?

her ikisiydi,  her içim daralıp, hayatın karşısın da çaresiz kaldığım da,

bir fincan çay, dost elinden içer gibi içtiğim de,

''iyi geldi''

yine öyle bir haldeyim, son yaşananlar, hepimizin acısı,

içime öyle bir çöktü ki;  s o m a    ellibir yaşıma rağmen,

insanın hırsı, zalimliği, aç gözlülüğü

ve

yine insanın acısı, yaşadığı zulmü, çaresizliği.. 

bildiğim, gördüğüm, ama anlayamadığım, kaç gündür, 

lakin; iyi gelecek hiç birşey yok...

yine de, dost elinden içer gibi,  bir fincan çay, çaresizliğime, bildiğim tek çare....