istanbul' dan mavilik....

mavinin, yeşilin, güzel olan her şeyin yok olduğu bu şehirde,

az sayıdaki park ve sahil şeridi de olmasa, betonlaşmaya direnen, 

işte o azıcık alanlardan biri, Samatya yani Koca Mustafa paşa sahili....

babamın ateşi yükselince eve gelen 112 ambulansı, İstanbul Eğitim Hastanesi,

yani Samatya hastanesi, aciline getirmiş babamı, yüksek ateş ile mücadeleyi ,

ilk gece bu hastanede vermiş kız kardeşim,  ben ancak birgün sonra gelebildim.

hastane de herşey normale dönünce,  bir sabah sahile inip kısa bir yürüyüş yaptım,

bu bir kaç kare o sabahtan...

sabah böyle boş olması, hafta içi olduğundan,

hafta sonları tam bir istilaya uğruyor bu azıcık yeşillikler,

insanlar da ne yapsın,  o kadar az alan kaldı ki.... 

bu eski surların onarılmış olmasına sevindim,

arkada gözüken hastane binası, çocukluğumdan beri varlığını koruyor bu bölge,

tarihi yarımadanın yani sur içinin hala dokunulmaz olması yada şimdilik,

dokunulmaz olması  güzel de,

 herşeye korku ile bakar oldum, ne zamana kadar sürecek sorusu aklımın bir kenarında..

Samatya ve Yedikule'nin  sokaklarında dolaşmayı hep sevmişimdir.

gerçeklikten kaçmak benimki  farkındayım da, yüreğim dayanmıyor,
o dev binalara bakmaya , aslında uzaktan bile bakınca bu şehir,
artık, benim doğup, büyüdüğüm şehre asla benzemiyor.

kayalıkların üstünde bir minik kara kedicik gördüm,
kara kızım ''düş'' ü  ne çok özledim.
şimdilik ben den bu kadar,
geçmiş olsun dilekleri ile destek olan,
herkese çook teşekkürler....